خاوران
دیگر غریب نیست
آن بیست و یک سال یک طرف، این یک سال یک طرف. بیست و یک سال ایستادگی خستگی ناپذیر و پررنج بازماندگان قتل عام زندان سیاسی در سال ۶۷ برای دادخواهی و علیه فراموشی، وقتی با یک سال جنبش سبز و دموکراتیک مردم ایران به هم پیوست، خاوران از فراموشی بیرون آمد ...
دهم شهریور، سالروز سمبلیک جنایتی است که از مرداد ماه ۶۷ شروع شد و دنباله اش به آذر و دی ماه همان سال رسید و نتیجه اش قتل عام چندین هزار نفر از آزادی خواهان کشور ما در زندان ها بود. داستان این بیست و یک سال برای خانواده های بازمانده ی این حادثه ی شوم و انسان های آزادی خواه ایران، از یک طرف داستان درد و اندوه از دست دادن عزیزان خود بود و از طرف دیگر قصه ی مبارزه برای دادخواهی و علیه فراموشی، مبارزه علیه حکومتی که بعد از انجام جنایت، به انکار جنایت برخاسته بود.
ایستادگی بر حق دادخواهی، خود رنجی گران شد افزون بر درد از دست دادن عزیزان. خانواده ها را برای انکار جنایت تحت فشار قرار دادند، دستگیر کردند، آواره ساختند و هر آن چه در توان داشتند به کار بردند، تا آن ها را به سکوت و فراموش کردن مجبور کنند. در این سال ها چه بسیار مادران و پدران با قلب های دردمند و با چشمان پرحسرت روی در خاک کشیدند و آرزوی دادخواهی را با خود به زیر خاک سرد بردند. سال هایی که این همه درد، با سکوت و بی تفاوتی جامعه نسبت به این رویداد خونین، دو چندان که نه، ده چندان می شد.
جنبش دموکراتیک مردم ایران که آمد، جوانان که به عزم مبارزه برای دیکتاتوری، از جای برخاستند، با خود نشان «خاوران» را نیز همراه کردند. کدام مبارزه ی دموکراتیکی در ایران می توانست جاری شود بدون اینکه مهر خاوران را بر پیشانی نداشته و به حق خواهی آن کشتگان برنخاسته باشد؟
با جنبش سبز، خاوران نیز از انزوا به در آمد. پرسش ها شروع شد، پرده های ضخیم سکوت دریده شد و حق دادخواهی از خانه های غریب افتاده و مافل های کوچک محاصره شده در تورهای امنیتی، به خواستی که هر دم گستره ی بیشتری می گیرد تبدیل شد.
سد سکوت شکسته شده و پرچم دادخواهی به اهتزاز در آمده است. بگذار حکومت همچنان با داغ و درفش و انکار به مقابله برخیزد، بگذار فرومایگانی باشند که همچنان در گوش جوانان بخوانند «خاوران مساله ی شما نیست».
در بیست و دومین سالگرد قتل عام هزاران تن از رفقایمان، دوستان و همرزمانمان، خاطره ی به خون خفتگان سال ۶۷ را گرامی می داریم و خود را همدرد و در کنار خانواده ها و بستگان و بازماندگان آن ها می یابیم. به عهدی که با خود و همه ی مادران و پدران داغدیده ای که اینک در زیر خاک خفته اند، بسته ایم وفادار می مانیم، به سهم خود از همه ی تلاش هایی که تا امروز برای مقابله با انکار و فراموشی این جنایت بزرگ صورت گرفته است، قدردانی می کنیم و همگان را فرا می خوانیم تا با تلاشی مشترک چنان عاملان و آمران این جنایت را رسوا و مطرود سازند که نه تنها خاوران، بلکه خطر بازتولید خاوران ها برای همیشه به خاطره ی تاریخ سپرده شود.
ما حاکمان امروز، کودتاگرانی که بار دیگر در برابر خواسته های مردم ایران ایستادند و خاوران های تازه ای را خلق کردند، را مسئول این کشتار بزرگ می شناسیم. آن ها که امروز نیز با داغ و درفش طبیعی ترین و بدیهی ترین خواست های بازماندگان این فاجعه را سرکوب می کنند و ندای آزادی خواهانه ی مردم ایران را در خون و سلول های انفرادی خفه می کنند، همان ها، عاملان ایجاد خاوران و خاوران ها در سرزمین ما هستند.
اخبار روز: www.akhbar-rooz.com
سه‌شنبه ۹ شهريور ۱٣٨۹ - ٣۱ اوت ۲۰۱۰
دهم شهریور، سالروز سمبلیک جنایتی است که از مرداد ماه ۶۷ شروع شد و دنباله اش به آذر و دی ماه همان سال رسید و نتیجه اش قتل عام چندین هزار نفر از آزادی خواهان کشور ما در زندان ها بود. داستان این بیست و یک سال برای خانواده های بازمانده ی این حادثه ی شوم و انسان های آزادی خواه ایران، از یک طرف داستان درد و اندوه از دست دادن عزیزان خود بود و از طرف دیگر قصه ی مبارزه برای دادخواهی و علیه فراموشی، مبارزه علیه حکومتی که بعد از انجام جنایت، به انکار جنایت برخاسته بود.
ایستادگی بر حق دادخواهی، خود رنجی گران شد افزون بر درد از دست دادن عزیزان. خانواده ها را برای انکار جنایت تحت فشار قرار دادند، دستگیر کردند، آواره ساختند و هر آن چه در توان داشتند به کار بردند، تا آن ها را به سکوت و فراموش کردن مجبور کنند. در این سال ها چه بسیار مادران و پدران با قلب های دردمند و با چشمان پرحسرت روی در خاک کشیدند و آرزوی دادخواهی را با خود به زیر خاک سرد بردند. سال هایی که این همه درد، با سکوت و بی تفاوتی جامعه نسبت به این رویداد خونین، دو چندان که نه، ده چندان می شد.
جنبش دموکراتیک مردم ایران که آمد، جوانان که به عزم مبارزه برای دیکتاتوری، از جای برخاستند، با خود نشان «خاوران» را نیز همراه کردند. کدام مبارزه ی دموکراتیکی در ایران می توانست جاری شود بدون اینکه مهر خاوران را بر پیشانی نداشته و به حق خواهی آن کشتگان برنخاسته باشد؟
با جنبش سبز، خاوران نیز از انزوا به در آمد. پرسش ها شروع شد، پرده های ضخیم سکوت دریده شد و حق دادخواهی از خانه های غریب افتاده و مافل های کوچک محاصره شده در تورهای امنیتی، به خواستی که هر دم گستره ی بیشتری می گیرد تبدیل شد.
سد سکوت شکسته شده و پرچم دادخواهی به اهتزاز در آمده است. بگذار حکومت همچنان با داغ و درفش و انکار به مقابله برخیزد، بگذار فرومایگانی باشند که همچنان در گوش جوانان بخوانند «خاوران مساله ی شما نیست».
در بیست و دومین سالگرد قتل عام هزاران تن از رفقایمان، دوستان و همرزمانمان، خاطره ی به خون خفتگان سال ۶۷ را گرامی می داریم و خود را همدرد و در کنار خانواده ها و بستگان و بازماندگان آن ها می یابیم. به عهدی که با خود و همه ی مادران و پدران داغدیده ای که اینک در زیر خاک خفته اند، بسته ایم وفادار می مانیم، به سهم خود از همه ی تلاش هایی که تا امروز برای مقابله با انکار و فراموشی این جنایت بزرگ صورت گرفته است، قدردانی می کنیم و همگان را فرا می خوانیم تا با تلاشی مشترک چنان عاملان و آمران این جنایت را رسوا و مطرود سازند که نه تنها خاوران، بلکه خطر بازتولید خاوران ها برای همیشه به خاطره ی تاریخ سپرده شود.
ما حاکمان امروز، کودتاگرانی که بار دیگر در برابر خواسته های مردم ایران ایستادند و خاوران های تازه ای را خلق کردند، را مسئول این کشتار بزرگ می شناسیم. آن ها که امروز نیز با داغ و درفش طبیعی ترین و بدیهی ترین خواست های بازماندگان این فاجعه را سرکوب می کنند و ندای آزادی خواهانه ی مردم ایران را در خون و سلول های انفرادی خفه می کنند، همان ها، عاملان ایجاد خاوران و خاوران ها در سرزمین ما هستند.
اخبار روز: www.akhbar-rooz.com
سه‌شنبه ۹ شهريور ۱٣٨۹ - ٣۱ اوت ۲۰۱۰
